Katatonia – The Great Cold Distance: İçine çöken soğuğun üç yüzü

(My Twin – In the White – July)

Katatonia’nın bu albümü, insanın içindeki sesleri susturmak için değil,
o seslerle barışmayı öğretmek için yazılmış gibi.
Dinlerken fark ediyorsun:
Burada anlatılan acı, “geçip gidecek” bir acı değil;
insanın kemiklerine kadar işleyen, her nefeste şekil değiştiren,
zamanla insanın kişiliğine dönüşen bir acı.

Her şarkı, bir duygunun ölüşünü değil—
o duygunun çürüyüp yeniden şekillenmesini anlatıyor.
Katatonia’nın dünyasında sıcaklık yok;
çünkü sıcak olan her şey çoktan eriyip gitmiş.
Geriye sadece, insanın iç duvarlarına yapışan soğuk kalıyor.

Bu soğukluk aceleyle çarpmaz;
kapıdan içeri süzülen bir rüzgâr gibi yavaşça doldurur odayı.
Kimse “ben üşüyorum” demez,
ama herkesin nefesi buğulanır.

Ve işte bu duygunun içinde üç şarkı beliriyor:
My Twin
In the White
July

Üçü de aynı yerde kesişiyor:
Bir insanla arandaki bağlar koptuğunda,
aslında kopan şey senin kendi iç dengendir.

Bu albüm, başkasını kaybetmenin değil,
kendinden uzaklaşmanın hikâyesi.

MY TWIN — “Bir zamanlar aynı nefesi alan iki insanın, soğukta iki ayrı bedene dönüşmesi”

“My Twin” kelimesi kulağa ilk çarptığında,
iki insanın birbirine “sen benim diğer yarımsın” deyişi gibi gelir.
Ama Katatonia’da bu cümle bir yakınlık değil—
bir yarılmanın, bir kopuşun acısıdır.

Bir zamanlar aynı dalgayı taşıyan kalpler,
şimdi birbirinden kilometrelerce uzakta gibi.

“My Twin”de anlatılan ayrılık, öfkeyle kendini belli eden bir patlama değil;
sessizce insanın içini kesen bir bıçak gibi.
Ağrıdan çok uyuşma vardır burada.
Sanki duygular yavaş yavaş soğuyor,
buz tutuyor,
kırılmaya bile mecali kalmıyor.

“Are you strong when you’re with him?”
Bu cümle bir kıskançlık değil—
kabul edemediğin bir gerçeğin ağırlığıdır.
Sana ait olduğunu sandığın sıcaklık,
artık başkasını ısıtıyordur.
Ve sen bunu sorarken aslında şunu da itiraf ediyorsun:

“Beni terk ederken güçlü değildin… ama ben seni tutacak kadar güçlü değilim artık.”

Sonra o sahne belirir:
Bir insanın boynunu eğmesi,
gözlerinin kayması,
konuşamaması…
Ayrılık anları aslında büyük laflarla yaşanmaz;
böyle küçük hareketlerle çöker insanın üzerine.

“My Twin”, kaybettiğin kişiden çok,
kaybettiğin kendini anlatıyor.
Bir zamanlar seninle aynı bedende yaşayan biri,
şimdi seni görmeden yanından geçiyorsa—

Artık sadece kendi gölgende yaşıyorsundur.

IN THE WHITE — “Bembeyaz bir dünyanın içinde görünür kalmak”

Bu şarkı yalnızlık değil—
yalnızlıktan daha ağır bir şey:
Görülmemek.

“Are you in, or are you out?”
İki insanın birbirine son defa seslendiği bir ara nokta.
Bu cümle sorudan çok,
“beni artık ya tamamen gör ya da tamamen bırak” demenin incelikli yolu.

“In the White”de siyah yoktur çünkü siyah bile bir varlıktır.
Ama beyaz…

Beyaz bir boşluktur.
Bir sessizlik.
Bir “hiçliğe karışma” hissi.

Bu şarkıda iki kişi konuşmaz;
sadece birbirine yaklaşır ama aynı noktada buluşamaz.
Sözlerin yarısı havada donar,
diğer yarısı duvara çarpar.
Kelimeler bile ısınamaz bu şarkıda.

“If you don’t see I’ll remain unseen…”
Bu cümle bir isyan değil—
bir kabulleniştir.
“Görmüyorsan, yokum” demektir.

Ve Katatonia’nın acısı tam burada derinleşir:
Yalnızlık, birinin yokluğundan değil—
birinin varlığına rağmen sana temas etmemesinden doğar.

“In the White”te bir kişi üşür,
diğeri bunu fark etmez;
soğukluk tam da bu aralıktan sızar.

Bu şarkı, aşkın bittiği anı değil,
aşkın farkedilmediği anı anlatıyor.

JULY — “Yaz sıcağında üşüyen bir insanın iç çığlığı”

July, Katatonia’nın en acımasız gerçeğidir:
Bazen en sıcak mevsim bile insanın içini ısıtamaz.

Güneş var, kalabalık var, parlak bir yaz akşamı var…
Ama içindeki soğuk, bütün dış dünyayı bastıracak kadar güçlü.

Bu şarkı bir düğüne gitmenin değil,
kendi cenazene tanıklık etmenin şarkısı gibi.
Çünkü bir zamanlar senin hayatının merkezindeyken,
şimdi başkasının etrafında dönüyordur o kişi.

“So how come you invited me too?”
Bu soru bir sitem değil,
bir şaşkınlık:
“Beni neden bu acının ortasına koydun?”

“You glide above…”
İnsanların ilerlemesi bazen doğal gelir.
Ama sen aynı yerde donup kalmışken,
onun yükselişini izlemek…
işte bu şarkının çekirdeğindeki buz.

July’nin içindeki en keskin ironi şudur:
Dışarısı sıcak, içerisi buz.
Bright lights
Heat
Repetition…

Kişinin içindeki soğuk bir türlü çözülmez.
Kalabalık içeri girer, müzik çalar, insanlar güler…
Ama sen, temmuz sıcağında tir tir titrersin.

Bu şarkı seni üzen biri hakkında değil;
senin artık kendine bile iyi gelememen hakkında.
Birinin göğünde doğan güneş,
senin üzerine batıyordur.

Ve içindeki soğuk hiç gitmiyordur.

Üç şarkı, tek soğuk gerçek

Bu üç şarkı birer aşk şarkısı değil.
Hatta ayrılık şarkısı bile değiller.

Bunlar:
Aşk bittikten sonra insanın içinde kalan
soğuk boşluğun üç farklı yüzü.

My Twin → Kaybedilen birlik
In the White → Görülmemenin beyaz boşluğu
July → Sıcağın içinde bile üşüyen kalp

Katatonia bu albümde insana acı çektirmiyor;
insanı kendi iç sesine mahkûm ediyor.

“Hatırla” demiyor.
“Unut” da demiyor.

Sadece fısıldıyor:

“Soğukluğun kaynağı dışarısı değil.
İçinde donan şeylerdir seni öldüren.”

Ve sonra bir sessizlik bırakıyor.

Bu sessizlik öyle bir sessizlik ki—
insan bazen soğuktan ölmez,
soğukla yaşamayı öğrenir.