Riff’le Açılan Jenerikler: Rock ve Metal Müziğin 90’lar Animasyonlarındaki Gölgesi

Çocukken izlediğimiz her jenerik aslında gizli bir konserdi.
Bazı jenerikler vardır, bir kere duyduğunda kafana kazınır, bir daha da çıkmaz. Hele ki içinde distortion, gitar solosu, hatta hafiften sert bir vokal varsa… İşte 90’lar ve erken 2000’ler animasyonları bu anlamda birer hazineydi. Her bölümün açılışı, aslında küçük bir rock veya metal konseriydi ama biz bunu anca büyüdüğümüzde fark ettik.
Bu yazıda, çocukken gözümüz ekranda, elimizde mısır patlağıyla izlediğimiz o animasyonların arkasındaki sert müzikal gerçekleri keşfe çıkıyoruz. Meğerse kahramanlarımız sadece dünyayı değil, kulak zarlarımızı da kurtarıyormuş.

Iron Man (1994) – Keith Emerson’dan Teknolojik Distortion
90’ların “Iron Man” animasyonunun jeneriği, progresif rock devi Keith Emerson (Emerson, Lake & Palmer) tarafından bestelenmişti. Bu bilgi, çizgi film müziklerinin sadece çocuk işi olmadığını açıkça gösteriyor. Emerson’un elektronik ve dramatik dokunuşu, Tony Stark’ın zırhına adeta riff’lerle kaynak yapmış gibiydi.

Fantastic Four (1994) – Giorgio Moroder’ın Kozmik Funk’ı

Aynı dönemde yayımlanan “Fantastic Four” serisinin ilk sezon jeneriğinde ise disko ve elektronik müziğin tanrılarından biri vardı: Giorgio Moroder. Synth temelli yapı ve uzay çağrışımları, rock dokunuşuyla birleşince ortaya kendine has bir jenerik çıktı. Süper kahramanlar disko topunun altında da savaşabiliyormuş, onu gördük.

Spider-Man: The Animated Series (1994) – Joe Perry’den Radyasyonlu Riff’ler

Evet, yanlış okumadınız. Aerosmith’in gitaristi Joe Perry, 1994 yapımı “Spider-Man” serisinin jeneriğini çaldı. Wah pedalıyla sarmalanmış o solosu hâlâ Spider-Man denince aklımıza ilk gelen seslerden biri. Peter Parker o günlerde sadece ağ atmakla değil, rock yapmakla da meşguldü demek ki.

Duck Dodgers – Dave Mustaine ve Çizgi Metal

2003’teki “Duck Dodgers” serisinin bir bölümüne Dave Mustaine (Megadeth) konuk oldu. Hem seslendirme yaptı hem de bölüme özel bir müzikal dokunuş sundu. Bu, metalin doğrudan çizgi dünyaya sızdığı anlardan biri olarak tarihe geçti. Çizgi film karakteriyle Mustaine’in aynı sahnede olması? Metal evreninde bile sürreal.

Family Guy – KISS ile Mizahi Patlama

“Family Guy” gibi mizah dozu yüksek seriler bile metalin cazibesine kayıtsız kalamadı. KISS, dizide konuk olarak yer aldı ve karakterlerin hayatına doğrudan müdahale etti. Mizah ve makyaj birleşince ortaya hem güldüren hem kafa sallatan sahneler çıktı.

Transformers: The Movie (1986) – Stan Bush & Spectre General

Her ne kadar 90’lardan önce olsa da, “Transformers: The Movie” bu yazının özel konuğu olmalı. Filmde çalan Stan Bush’un “The Touch” ve Spectre General’in “Hunger” parçaları, rock ve metalin animasyon evrenine nasıl hükmettiğini gösteren iki safkan örnek. Bugün bile bazı metal konserlerinde bu parçalar çalıyor, düşün.

Bunları Biliyor Muydunuz?

• Ron Wasserman, hem X-Men (1992) hem de Power Rangers (1993) jeneriklerini besteledi. Power Rangers jeneriği adeta bir thrash metal introsu gibi; “Go Go Power Rangers” çığlığı hâlâ mosh pit’e çağırıyor.

• Danny Elfman, Batman: The Animated Series için gotik bir tema yazdı. Burton’ın Batman atmosferini gotik metal sevenlere armağan etti desek yeridir.

• Beavis and Butt-Head, metal dünyasının MTV üzerindeki en karikatürize ama etkili temsiliydi. Slayer’dan Pantera’ya, birçok grubu ekran başında tanıdık. Reaction video kültürünün dedeleri onlar olabilir.

• Heavy Metal (1981) adlı animasyon filmi, Black Sabbath, Cheap Trick ve Sammy Hagar gibi isimleri soundtrack’ine aldı. Gerçek anlamda “metal” bir animasyon.

• Gorillaz, 2000’lerin başında müzikal animasyon kavramını baştan yazdı. Karakterleri çizgi, müziği gerçekti. Rock ve elektronik bir araya geldiğinde, sahneye karikatürler bile çıkabiliyordu.

Bu Jenerikler Sadece Başlangıç Değildi, Kimliğimizdi

Çocukken sadece eğleniyorduk belki, ama müzik bizi şekillendiriyordu. O giriş müziklerinde fark etmeden ilk metal solosunu, ilk riff’i, ilk sert vokali tanıdık. Şimdi dönüp baktığımızda; o animasyonlar kadar jenerikleri de hafızamızda. Çünkü o melodiler sadece arka plan değildi; biz daha anlam veremezken bile kimliğimizin altyapısını atıyordu.